۳- با پرویز مظلومى، آن حس لعنتى را دوباره یافتیم. حس لعنتى تبدیل شدن این فوتبال به زمین گلادیاتورها که بردن یکى، مرگ دیگرى است! فوتبال هیچ وقت نباید زمین گلادیاتورها باشد. مربى ها هیچ وقت نباید روى نیمکت کپ کنند و برد یکى نباید مرگ دیگرى باشد. سالها بود این حس انفعال مربى را ندیده بودیم. لمس نکرده بودیم حس نکرده بودیم. داشت یادمان مى رفت که لیگ، فوتبال و بازى حسابى گاهى چقدر مى تواند روى یک نفر «فشار» بیاورد.

۴- دیدن سرمربى تیم صدر جدول روى نیمکت، ترسان و لرزان در حال جویدن ناخن ها، تصویرى بود که هیچکس از دیدن آن لذت نمى برد. این وسط آدم دلش مى سوزد که چرا از بین آن همه آدم که روى نیمکت نشسته اند، هیچکس سرمربى کپ کرده را نمى بیند غیر از تصویربردار تلویزیون؟!
دلیل اینکه آن همه اعوان و انصار روى نیمکت نمى توانند در این لحظات شکننده و گذرا، به مربى نزدیک شوند، شانه هایش را مالش دهند، فنجانى آب به او تعارف کنند و تشویقش کنند به اینکه بر حالت شکننده خود غلبه کند و برود لب خط چند تا داد بزند و خود را خالى کند، چیست؟

۵- منصور پورحیدرى، مردى که قهرمانى آسیا را در بنگلادش براى استقلال به ارمغان آورد روزى در مورد شرایط سخت «وسط آن همه سختى و دشوارى و استرس بازى هاى آسیایى، جان آن آبمیوه اى که «بونژاک» به من تعارف کرد، خالى بود!»
بونژاک مجار، ظاهراً دیده بود که منصور پورحیدرى روى نیمکت، اسیر بازى شده. آبمیوه تعارفى او به پورحیدرى علاوه بر اینکه قند بدن او را تهیه مى کرد و کمک مى کرد تا سوخت و ساز بدنش طبیعى شود و حالش به حالت نرمال برگردد به منصور پورحیدرى چند هدیه دیگر هم مى داد. کمکش مى کرد تا به خودش بیاید کمکش مى کرد تا از بازى و جو سنگین آن لحظات خارج شود و از همه مهمتر به او یادآورى مى کرد که تنها نیست؛ که یکى روى نیمکت هوایش را دارد.

۶- عصر جمعه استقلال در آزادى به تراکتور باخت. روى نیمکت هیچ بونژاکى نبود به پرویز مظلومى یک آبمیوه تعارف کند. کسى که بزند روى شانه هاى پرویز مظلومى و از «کپ» درش بیاورد. کسى نبود که عیب سرمربى را ببیند و آنرا بپوشاند! جایت خالى است مستر بونژاک، جایت خالى است.